Міколу Вічу

А ці знаеце вы, дзеткі мае,
Адкуль узяўся мядзведзь?
Не ведаеце? А!-ёй!

Братам Адамам

У ціхай вёсцы, каля вады
(Ля рэчкі, а можа – возера)
Жылі спакойныя два браты…
Не елі яны марозіва.

Пра паляўнічых (дальбог!)
Расказваюць розныя байкі.
Любімы іх абярог –
Мядзведзі, ліскі ды зайкі…
Ох! штукары яны
На выдумкі – не дагоніш!
(У марах – як не круці! –
Не дапамогуць і коні…)

1

Пасвілі ў нейкай вёсцы авечак
Два пастухі – Дзям’ян і Раман.
Абодва – немаладыя (свечак
Ад тых душэўна-сардэчных

Я. Коласу

1

Прыйшла вясна. Расцвіла зямля.
Выраслі ў лесе кветачкі…
Ой жа!

Адзін мужык у адным сяле
Часта сварыўся з жонкаю:
“Гультайка ты! – крычыць на яе,
Пазвякваючы баронкаю. –
Я – і ару, і кашу; а ты
Нават абед лянуешся
Мне прынесці ў поле!.. Ыгы…

1

Быў у бацькі сын Хвядос.
Йшлі гады.

Наняўся цыган
Сена касіць:
Не ў каго-небудзь,
А ў папа!
Кожнаму ж трэба
Падзарабіць…
З золатам
Розныя “па”
Усім,
Як бач, удаюцца:
І цыганам, і папам!..
(Ды нешта
Пачаў я пнуцца…

В заповеднике (вот в каком – забыл!..)
У.

Прадаў цыган
На рынку каня,
Ішоў дадому (у табар).
Недзе вые
Ваўкоў гайня
(Дарога лягла праз явар…)
Дзень быў халодны
(Ветраны год!..)
Моцна бярэ, працінае
Вецер цыгана, –
Аж навылёт!..

Некалі жыў-пажываў
Дурнаваты адзін чалавек.
Між гаспадарчых спраў
Быў ён – калека з калек.
Бывала, дзень (альбо тры)
Ловіць ён сонца ў вадзе;
Ці возьме – з трэсак кары –

Вось ужо лета:
Гудуць камары;
Жабы, сяброўкі паэта,
Крумкаюць смачна;
Недзе ўгары
Кружаць буслы на паўсвета.
Летам у вёсцы
Весела жыць!..
Дык і работы да злосці:
Поле засеяць,

Служыў у царкве
Недарэчны дзяк:
Быў ён –
Благі спявак…
(Хоць даў бы яму
Хто-небудзь параду,
Што ў песнях яго –
Ні складу, ні ладу…)
Бывае, як заспявае
Казліным сваім галаском,

1

Пачалі поп і дзяк
Абедню служыць
(Справа была ў нядзелю…)
Што ім, набожным,
Яшчэ рабіць?!
Каб бабы, то пралі б кудзелю!..

Ж ы д
Дай, бог, майму дзіцяці
Розум

А у перапёлачкі ды галоўка баліць…
З народнай песні

Слухайце, дзеткі, казку маю:
Некалькі тысячагоддзяў таму,
Аблюбаваўшы хлеўнік,
Жылі-былі коцік і пеўнік…
Добра жылі, не тужылі;
Дружна жыццё любілі!..
Коцік – на паляванне хадзіў;

Жыў сабе дзед, жыла бабка;
І была ў іх курачка-рабка.
Нанесла курка яечак –
Аж повен-поўны падпечак!
Ды нешта бабка старая,
Бы дзеўка тая малая,
Сабрала іх
у чарапіцу,
Паставіла на паліцу…

Нядаўна, а можа, даўно
(Вам, дзеткі, не ўсё адно?!)
Жылі сабе дзед і баба.
Жылося ім, дзеткі, слаба:
Нечага няма ім насіць,
Нечага няма ім варыць…
Таму, на нейкім дзяньку,

Жылі без залішніх турбот
Асёл, сабака, певень ды кот.
Умелі яны сябраваць:
Вернае слова сказаць;
Падзяліцца кавалкам хлеба;
Пабіць чужых, – калі трэба…
Так і жылі-не тужылі;

Жылі сабе дзед і бабка
І была ў іх курачка Рабка.
Нічога старыя не мелі
З таго, што ў жыцці хацелі:
Ні дзетак, ні ўнукаў ім
Гасподзь не пакінуў саўсім.
Толькі ў двары чутно: