У светлым лесе — ціш і воля.
Бярыце ў рукі кашалі:
Плыве, плыве, як пух таполі,
Туман бялявы паўз камлі.

Там, на зямлі, дзе хвой іголкі,
Калючы верас ды чабор,
У цені дрэў — прыгледзься толькі —
Схаваў свае дарункі бор.

ЛІСІЧКІ

Сцёр з неба ясны ранак знічкі.
Прывольна ў сонечным ляску.
Сям'ёю выбеглі лісічкі
Сюды пагрэцца з вераску.

ВЯСЕЛІКІ

Выжарын рыжыя насельнікі,

Мы жывём
Пры самым лесе:
Граб на дом
Галіны звесіў.
Нас у доме тым багата:
Дзед, бабуля, мама, тата,
Дзве сястрычкі, брат і я —
Наша дружная сям'я.
Ёсць у нас яшчэ суседзі —
Іх не кожны б тут угледзеў.
Іх сядзібу мне,
Іх хату
Паказаў аднойчы тата.
Мы ішлі туды ля рэчкі,
Дзе чырвоныя парэчкі,
Бузіна, кусты каліны,
Хмель, арэшнік, арабіны...
— Вунь яна, глядзі, —
Сказаў

— Бусел, бусел, клекатун
Цягне жабу за каўтун! —
Так дражнілі бусла мы,
Як ляцеў ён паўз дамы.
Ён ляцеў, махаў крыламі
Нізка-нізка па-над намі.
Беглі мы за ім паўмілі
I стараліся-дражнілі.
Толькі бусел адным вокам
Паглядзеў на нас звысоку —
Як ляцеў, так і ляцеў:
З намі й знацца не хацеў,
Не хацеў гуляць з блазнотай,
Бо заняты быў работай:
Сваім дзецям на буслянку

Казка

Раззваніў наўкол Камар:
— Я ўсёй пушчы гэтай
Цар!
Сёння ўсім,
Усім,
Усім
Агалошваю аб'яву:
Тут ужо не лес зусім —
Камарыная
Дзяржава!
Гэта значыць,
Гэта значыць —
Досыць вам, звяры,
Лайдачыць!
Ці па лесе,
Ці па полі
Вам даволі
Ўжо сваволіць!
Часта бачаць мае вочы:
Кожны робіць з вас,
Што хоча!
Трэба вам
Іначай жыць —
Час дзяржаве
Паслужыць!
Толькі ўсе —

Хоць малы я,
Хоць малы —
Трошкі большы
Ад пчалы, —

Ды, ледзь мой
Пачуе зык,
Уцякае з поля
Бык.

Конь,
Хоць я і не сілач,
Ад мяне
Ляціць наўскач.

Крута ўскінуўшы
Хвасты,
Ад мяне —
Ў кусты, ў кусты —

Па іржышчы
Стрымгалоў
Уцякае
Гурт кароў.

Злосны я
Ў спякотны дзень.
Хто ж такі я?
Авадзень!

А ў мяне суседзі —
Белыя мядзведзі.
Бо жыву я —
З татам, з мамай —
За палярным кругам самым.
Бо мой тата —
Будаўнік:
Працаваць усюды звык.
Два гады мінула роўна,
Як наняўся ён
На Поўнач.
Ён дамы будуе людзям —
Тут вялікі горад будзе.
Тут, дзе мы, —
Як велікан,
Ледавіты акіян.
Вось адтуль,
З ільдоў халодных,
Ад буранаў нелагодных
I прыходзяць к нам
Мядзведзі —

На гары,
На гары
Мак таўкуць
Камары.

Гэй, старайся ж,
Талака, —
Будзе з маку
Мука!

Камарыкі
Мак таўкуць —
З той мукі
Бліны спякуць.

I смаўжоў
На мосце
Пазавуць
У госці.

Будуць есці
Смаўжы —
Вельмі важныя
Мужы,

Камарам
Паклоны біць,
Хорам іх бліны
Хваліць:

— Ну й бліны,
Ну й бліны!
Лезуць самі
Ў рот яны!

Вось якія
Камары —
Блінапёкі-
Майстры.

Ранак светлы ў росах ззяе.
Да засмужанай ракі,
Басаногія, спяшаюць
Рыбакі.

Трапятаць у вёдрах будуць
Плоткі, карпы, шчупакі...
Разматалі дружна вуды
Рыбакі.

Селі.
Сонца — вышай, вышай,
Ды... не тонуць паплаўкі.
Дзень сядзяць у чуйнай цішы
Рыбакі.

А калі дамоў плятуцца,
З іх сустрэчныя смяюцца:
— Ды ў вас голыя бакі,
Рыбакі!

А назаўтра — ледзьве золак —

А ў Максіма,
А ў Максіма —
Сёння ранец
За плячыма.

Гэта ў школу йдзе
Максім:
Ён вялікі ўжо
Зусім.

Досыць з дзецьмі
Хлопцу знацца —
У пясочніцы
Капацца.

Гульбы ў школе
Ён забудзе —
Літары вучыць
Там будзе.

Тыя літары,
Лічы, —
У дзівосны свет
Ключы.

Перад ім
Яны расчыняць
Сонечныя
Далячыні.

Павядуць яны
Максіма
Па шляхах усіх
Радзімы,

Па далінах,

Ці вы бачылі
На рынку
За прылаўкам
Кацярынку?

На малой —
Халацік белы,
Побач — кош
Цыганак спелых.

Прадае сама
Ад ранку
Кацярынка ўсім
Цыганкі.

Даручыла
Сёння маці
Працу гэтакую
Каці.

Тая плодная
Цыганка,
Што расце ў іх
Каля ганка,

Сёння дзеліцца
З усімі
Пачастункамі
Сваімі.

Падымае
Каця гіры:
— Колькі вам?
Два?
Тры?
Чатыры?

Ўсе бяруць
Цыганкі тыя:

Паглядзіце — наша Оля
Агарод так шчыра поле!
Гэта дзед на дачы ёй
Удзяліў участак свой.
Градкі роўныя малая
Там сама зрабіла ў маі.
Іх засеяла насеннем —
Хай расце на заглядзенне!
Оля градкі даглядала,
Іх палола, палівала.
I цяпер — зірні — парадак
У яе на кожнай з градак.
Там — раўнюткімі радкамі
Боб, пятрушка з буракамі.
Там усё расце, буяе,
Хутка моцы набірае.

Без прасторы, без святла
Я ў лясной глушы расла.
Кволай тоненькай сцяблінкай
У тым лесе я была.
Там мяне з бакоў сабою
Заглушалі вербы, хвоі.
Там я згінула б зусім,
Стала б пруцікам сухім.
Ды якраз мяне прыкмеціў
Сярод лесу хлопчык Пеця.
Ён прыйшоў сюды з лапатай
I мяне — у кроплях рос —
З-пад лясных цяністых шатаў
У садок свой перанёс.
Пад адкрытым вольным небам

На далонь маю
Малое
Легла
Семя ільняное.

Як пясчынка
Ўсё адно.
Ды сапраўдны скарб
Яно.

Бо схаваны ў ім —
Ці чулі? —
Абрусы, чапцы,
Кашулі,

Трапяткія
Фартушкі,
Як вясёлкі —
Ручнікі.

Толькі хто б
Мне мог сказаць,
Як жа іх
Адтуль дастаць?

Хто чуў з вас паданне
Даўнейшае, дзеці,
Як знойдзен быў скарб
Найцудоўнейшы ў свеце?

Шукалі яго смельчакі
За гарамі,
За землямі дальнімі
I за марамі.

Ды хоць абышлі яны
Мо паўзямлі,
Усё-такі скарб той
Знайсці не змаглі.

Адзін толькі ведаў
Мудрэц з беднай хаты,
Дзе трэба шукаць
Гэты скарб найбагаты.

Павёў ён аднойчы
Сыноў за дзядзінец
I тут жа суняўся

Я на трактары сягоння
Сам араў
За вёскай гоні!
Навучыў мяне мой тата,
Як заводзіць,
Весці трактар.
Сеў за руль я з татам,
Рады,
Уключыў як след
Прылады
Ды націснуў на педаль —
I пайшоў, пайшоў
Удаль!
За разораю разору
Вёў плугамі
Я ў прасторы.
I рабілася за мною
Поле
Мяккаю раллёю —
Тут налета пад блакітам
Каласамі ўстане
Жыта...
— Трактарыст ты ўжо
Сапраўдны —