Некалi ля самай цiхай рэчкi
З козачкай бебекала авечка:

Авечка: "Памажы, сяброўка з барадою,
Бе-бе-бя бе-бя бяда са мною
Я даўно ўсiм сэрцам адчуваю,

Дзве балбочуць балбатухi.
I гудуць яны,як мухi.
Стаяць разам ля бярозы
I стракочуць, як стакозы.
I гагочуць, быццам гусi,
I качаюцца на пузе,
Зубы скаляць, як бабры
I пiшчаць, як камары,

Заўтра свята - наш сынок
Iдзе першы дзень ў садок.
Увесь вечар ён збiраўся
I прыгожа апранаўся.

Пяць разоў за ноч уставаў -
Так садка свайго чакаў.
А пад ранiцу,наш Божа

Козачка пасецца на лужку,
Яна так падабаецца бычку.
Цэлы дзень ён на яе глядзiць,
Тупае, хвалюецца, мычыць:
«Козачка-каханачка, му-му!
Дазволь цябе ласкава абдыму».
Козачка капытцамi ўзбрыкне:

Мiшка, Мiхасёк, Мiшук,
Кажуць на яго: «Цяльпук».
Цi гавораць: «Мiхасёк,
Мешкаваты ты, мяшок».
Усё ня добра цяльпуку.
Хлопцы пойдуць на раку,
А ён з iмi не iдзе —
Цяжка плаваць на вадзе.

Пытаў камарык у карасiка:
«Скажы, карасiк, колькi часiку?»
Карасiк той плыве пад мосцiкам,
Маўчыць i толькi круцiць хвосцiкам.
А жаба квакае i квакае.
Пытаў камар яе па-ўсякаму.

Наша курка моцна квохча,
Знесцi нам яечка хоча.
Мацi напячэ блiнцоў
Для маленькiх малайцоў.

Наша дзеўчына Палiна —
«Працавiтая» дзяўчына.
Узяла з ранiцы расчоску,
Круцiць гарную прычоску.
Зрабiла модненькi начос,
Ходзiць з iм, задраýшы нос.
Мацi кажа на Палiнку:

Пяе ветрык у лесе цiха,
На дварэ ўжо адлiга,
Ад зямлi iдзе ўжо пар,
Будзе сеяць гаспадар.

Купiў слонiк парасонiк,
Скача з iм, нiбыта конiк.
Слану не трэба капюшон –
Не схавае вушы ён.
Слонiк вушкамi махае,
З парасонам падлятае,
Круцiць хобат ён – свой носiк,

Сонца-сонейка свецiць ласкавае.
Пакажы ўсё на свеце цiкавае!
Горы, рэкi, азёры, палетачкi –
Яны ўсе твае родныя дзетачкi.
Мы чакаем цябе з кожнай ранiцай.
Без цябе не пяецца, не марыцца.

Увесь час грызе бабёр,
Перагрыз сасновы бор.
I чаго ты скалiш зубы?
Хочаш нам пагрызцi трубы?

У вёсачцы «Тушыце Свет»
Жыý адзiн цiкавы дзед.
Ад яго непадалёк
Жыý сусед – другi дзядок.

Першы дзед малы, вушаты.
Другi – доýгi ды насаты.
Кожнай ранiцай ля лаýкi
Вёска чуе iх забаýкi.

Малпа курыць папяросу
I дымок пускае з носу.
Запiшчалi камары:
«Хопiць, малпа, не куры!

Бачыш, зебра у палоску,
А не курыць папяроску,
На лужку гуляе курка -
Ля яе няма акуркаý.

Вые, вые ў лесе воўк
I зубамi шчоўк ды шчоўк.
I пытаецца карова:
«Ад чаго скулiш ты, Вова?»
Запыталася свiння:
«Чаго вiшчыш ты, ваўчаня?»
I здзiвiла гэта лося:
«Што з табою адбылося?»

Папугай гаворыць Пелiкану:
«Ты чаму такi не паслухмяны?
Жабянят ты ловiш на балоце,
Стварыў сабе акварыум у роце.
Жабяняты квакаюць i скачуць,
Дадому хочуць бедненькiя, плачуць.

I
На ўсю нашу Беларусь
Самы дужы пан Пятрусь.
Ён жыве ў Слуцкiм краi,
Травы розныя збiрае.

«Ты аглобля, жэрдка, «жыр»
I нязручны пасажыр», -
Ўсяк гавораць на Жырафу
- Кран пад'ёмны. Даць ёй штрафу.
Што ты, доўгая, зрабiла?
Галавою сонца збiла!
Сонца ўпала на луну

Юля, Юлiя, Юльяна.
Называюць яе панна.
Павольнаю iдзе хадою.
За ёй - хлопцы чарадою.
Пытае Янка: «Вы, напэўна,
Усяго свету каралеўна.
Цi заморская прынцэса,
Што тут робiце ля лесу?»

Адзеўшы з ранiцы трусы,
Хлусяць у двары хлусы.
Марыйка кажа: «У мяне
Ёсць прапелер на спiне.
Зараз я яго ўключу
I над вамi палячу».
«Я - вядомы Чарадзей, -
Кажа дзетачкам Андрэй, -

Любiць Толiк памiдорык.
Без яго не выйдзе ў дворык.
I гаворыць каламбуры
Ён пра памiдорык буры.
Чырвоную накiнуў коўдру,
Каб быць падобным памiдору.
Памiдорык зацвiце,

Як у нашым у садочку
Салавей спявае ноччу.
Мой мiленькi Салавейка,
Не шумi, бо спiць Андрэйка.
I гаворыць Салавейка:
«Пайшла замуж мая дзеўка.
I таму мне ноч не спiцца,

Разышоўся хлопчык Федзя:
Малпу ўхапiў за нос,
I набiў свайго мядзведзя,
Наступiў кату на хвост.
Мацi кажа: «Федзя, Федзя,
Ну цi можна так рабiць?»
Паглядзеў ён на мядзведзя

I

Жылi-былi ў адным сялe
Паслухмяная i Не.
Родныя яны сястрыцы,
А як быццам чужанiцы.

I

Слухай, дзетка, калi ласка,
Вось такая выйшла казка.
Неяк ладны парсючок
Выйшаў цiха на лужок.

I

Як, аднойчы, вельмi рана
Выйшла важна мыш на ганак.
I гаворыць: «Прызнаюся,
Больш ката я не баюся!

Конь iржэ, смяецца слон.
Застучыць конь капытамi,
Слонiк хлопае вушамi.
Заiграе слон трубою,
Конь кiвае галавою.
Конiк весела гарцуе,
А чагосьцi слон сумуе.
Конь устане на дыбкi:

I

Жыла-была адна прынцэса
Ў бацькоўскiм замку каля лесу.
Даўно памерла яе мацi.
I гадаваў адзiны бацька.

I

Iшоў мядзведзiк па ляску
Пашукаць сабе мядку.
А зязюля на суку
Гаманiла: «Ку-ку-ку».

Дзе ты ходзiш, Дзед Мароз?
Дзе марозiш ты свой нос?
Я стаю тут самы першы,
Пра цябе чытаю вершы,
Не падглядваю ў паперку.
Мне хутчэй нясi цукерку!
Маша, Вiця i Аксана
Ля мяне стаяць таксама.

«Растуць грыбкi ў нашым лесе,
Пойдзем мы па iх з Алесяй, –
Кажа яе брат Мiкiта –
Браць не будзем ядавiтых».

Важна ходзiць на дварэ,
Носiць моднае карэ.
Яе клiчуць Каралiна,
Яна страляе з карабiна.
Раз'язджае на карэце,
Нiбыта грае на кларнэце.
Варона знае каратэ,
I танцуе ў вар'етэ.

«Бегемоцiк, Бегемоцiк!
Ты чаму разявiў роцiк?
Цi сабраўся песню пець?
Можа муха заляцець».
I гаворыць Бегемоцiк:
«Я таму разявiў роцiк,
Бо сказаць усiм хачу,
Што я зараз палячу».

Ходзiць тоўсценькi Алежка,
Цэлы дзень ён есць арэшкi.
З'еў адзiн, бярэ другi.
Памiж iмi пiрагi.
Цэлы дзень жуе, жуе,
Дыхнуць зубкам не дае.
Раптам раздалося: «Цок!»
Аб арэх зламаў зубок.