У вёсачцы «Тушыце Свет»
Жыý адзiн цiкавы дзед.
Ад яго непадалёк
Жыý сусед – другi дзядок.

Першы дзед малы, вушаты.
Другi – доýгi ды насаты.
Кожнай ранiцай ля лаýкi
Вёска чуе iх забаýкi.

Кажа Нос: «Паслухай, Вуха,
Вось, як будзе завiруха,
Не патрэбны кажушок,
Як такi ёсць лапушок».

Вушаты: «А тваю такую дзюбу
Не схаваеш i у шубу.
Вось будзе некалi мароз,
Зусiм адмерзне доýгi нос».

Насаты: «Мой суседзiк, памажы,
Дай з вушэй сваiх лапшы.
У цябе лапшы мяшок,
Дык насып мне, хоць кулёк».

Вушаты: «Да мяне не сунь свой нос!
Лепш бы йшоý на сенакос.
Такiм носам без касы,
Я б касiý i без расы».

Перасварацца суседзi
I iдуць дадому ледзьве.
Ноч не спяць, бо сорам душыць,
Зчырванелi нос ды вушы,

Цiск узняýся, сэрца б´ецца,
Хутчэй бы ранiцай сустрэцца,
Каб сказаць: «Прабач, сусед.
Сто гадоý жылi без бед,
I цяпер нашто журыцца,
Не патрэбна нам сварыцца?»

Вушаты: «Не такi твой нос i доýгi,
Каб ты iм змятаý падлогi».
Насаты: «Не вялiкiя i вушы,
Каб збiваць iмi iгрушы»…

Перасварацца суседзi
I iдуць дадому ледзьве.
Заýтра вёска зноý ля лаýкi,
Будзе слухаць iх забаýкi.