Протяни свою ладошку,
Дам я солнышка немножко.
Земляники очень вкусной
И тебе не будет грустно.

Груша есть и мятный пряник,
Со сметаной тёплый драник.
Ты - мне друг такой один,
Чаще в гости приходи.

Мне сегодня захотелось
Маму взять и удивить!
Как обычно не ревелось,
Но хотелось пошалить.
Важно щёки я надула
И стою сама в углу.
А подружка – тётя Юля
Молвила, что не к добру
Этот ласковый ребенок

Адна вельмi дзiўная дзiцячая гiсторыя з даўніх часоў

Необычная сказка о Девочке и Короле Эльфов

Часть первая
Старая предсказательница

У витрины - кутерьма,
Cреди спешащего народа,
Тихонько плакала она -
Девчушка от роду три года.

Залита горечью душа
И сжаты кулачки в обиде,
А жизнь проходит не спеша,
Никто обиду и не видит.

Свежай ранiцой не спiцца,
Смоўж паўзе расы напiцца.
Туман лье на траву белым,
Пахне вельмi дзiчкай спелай.
Павучок крычыць з галiнкi:
„Смоўж, мо маеш ты хвiлiнку?
Выпiць кавы, з'есцi сушку,

Раскажу табе на вушка
Мары я свае, падушка.
Ты затым сном каляровым
Мне адкажаш, быццам словам.

Правядзеш праз зорны шлях,
Пранясеш праз начны жах.
Птушкай палячу з табою
Над ракой i над зямлёю.

Вечар на ганак стамлёна садзiцца,
Цягне вiльготным ад лесу, не спiцца.
Б’ ецца ў вокны галiнка вiшнёвая,
Неба засвецiцца зоркамi новымi.

Дзеткi укленчылi, моляцца Богу:

Высока ў небе галy'бкi ляцяць,
Так добра iм зверху ўсё аглядаць.
Вунь човен ля рэчкi i пеняцца хвалi,
Вунь хмаркi-бялёсы туман над стагамi.

I цягне iх ветрам гарачым праз вёску,

Жабка з вясковай, утульнай лужыцы,
Пяе вельмі гучна сiмфонiю вулiцы.
Кашулькi i боцiкi на даўгунцах шэрыя,
Па вадзе зорачкi коўзаюць белыя.

Жукi так паважна кружацца ў свеце,

Свежай ранiцой не спiцца,
Смоўж паўзе расы напiцца.
Туман лье на траву белым,
Пахне вельмi дзiчкай спелай.
Павучок крычыць з галiнкi:
„Смоўж, мо маеш ты хвiлiнку?
Выпiць кавы, з'есцi сушку,

Спякота, усё хаваецца ў цень.
А гарызонт, як шкло дрыжыць.
„Вось бы на мора паглядзець“-
Альжбетка знова не маўчыць.
„Hа мора? А пайшлi на шлюз!
За вёскай там, каля ляска...“

Запела птушкай звонкай клямка,
У вечар добры госць прыйшоў.
„Як там браты? Як гаспадарка?
Ужо сабралі мед у пчол?
Прыцiхлі за сталом малыя,
Альжбетка з кветкамi. „Праходзь!

Амаль ад самага рання
Не спiць, працуе бабраня.
Пагрыз рудой трохi альхi,
Зваліў бярозку на iмхi.

Хацеў паласавацца дубам,
Але згубiў чатыры зубы.
Пытае качак ля вады:
„Зуб адрасце ... да серады?“

Ветер южный облетает
Королевство красных крыш,
Город поздно засыпает,
Но не спит один малыш.

Сонно трогает он глазки,
На столе горит ночник.
Ждёт начало новой сказки,
Не уснет, вот баловник!

Альжбетка сёння гаспадарыць,
Бацькi ў горадзе зрання.
То там мяце, то штосьцi варыць,
То кормiць з лыжкi кацяня.

Схаваўшы кошыкi пад лаву,
Гадзiнку можа даглядала кветкi.
Потым пiла з ячменя каву,

Альбо парсюк Мiкiтка - вельмi шпаркi конь

Снег кладзе амаль нядзельку,
Шчыра хаты белым прымяло.
Браты на печы цiхeнька сядзелi,
Глядзелi сумна ў халоднае акно.

Альжбетка, тут як тут - у госцi:

ГІСТОРЫЯ ПЕРШАЯ
НЕЖАРТАЎЛIВАЯ ГIСТОРЫЯ ПРА ДЗЯЎЧЫНКУ АЛЬЖБЕТКУ І БРАТОЎ
АБО НЯМА СЯДЗIБЫ БЕЗ ПЛАТА

Абсадзiлi браты плот
Амаль пад самыНовы Год.
На iм сядзелi i гудзелi,
I скакалi, песнi пелi.