Міхаська рана застаўся без бацькі і, каб дапамагчы маці малодшых брацікаў гадаваць, згадзіўся пасвіць вясковых кароў і авечак.

У дзяўчынкі Алесі лёс быў нечым падобны да Папялушкінага. Такая ж злая мачаха і яе нядобрая дачка ўсё стараліся дапячы сіротцы.

Не абавязкова кот у ботах, а й басаногая котка свайму гаспадару можа прынесці шчасце. Толькі пры ўмове, калі той жыве з Богам у душы.

Дома ў адной сялянскай сям’і жыў Дамавік. Вызначаўся ён тым, што быў вельмі дамавітым.

Пасля выпадку з мядзведзем, дзядуля з бабуляй унучку з сяброўкамі ў лес адпускаць не сталі. А дзядуля ў лес па грыбы з Машанькай пайшоў сам.

Ідзе Ліса па лесе, а насустрач ёй Воўк. Павіталіся, і Ліса гаворыць:
– Вось хутка Каляды, як адзначаць будзем?
– Я звычайна выццём адзначаю, – адказвае Воўк.

Колеры аднойчы заспрачаліся. Кожны з іх хацеў быць галоўным. Больш за ўсіх кроычаў Чырвоны колер:
– Я самы яркі, таму ісамы галоўны!

Непадалёку ад дома, што стаяў на водшыбе, узвышаўся калодзезьны журавель. Ён выцягваў шыю, углядаўся ўдалячынь, дзе на поплаве былі бачны жураўлі. Яму было даспадобы наглядаць за іх танцамі.

У адной сям’і нарадзіліся два сыны-блізняты. Назвалі іх Пятром і Паўлам. Калі яны трохі падраслі, з’явіліся ў іх мары падобныя як яны самі: знайсці скарб.

Летам доўга стаяла сухое гарачае надвор’е. А дома ў куце, быццам быў за штосьці пакараны, стаяў парасон. Быў ён падобны на завяўшую кветку і яму было вельмі сумна. “Дзе ж мой сябар дожджык?

У сіроткі Алеські любімым заняткам было пасвіць гусей. Вольнай птушкай адчувала сябе дзяўчынка, выходзячы ўслед за імі на поплаў, а праз нейкі час да сажалкі.

Каценьцы, дачцэ лясніка, вельмі не хапала мацярынскай ласкі і таму яна так гарнулася да маці-прыроды.

Неяк раз адзін малады чалавек, назавём яго дзядзем Колем, у кепскім настроі позна вечарам вяртаўся дадому.

На Яблычны Спас у адну кватэру пазванілі. Гаспадары, убачыўшы бабулю з працягнутай рукой, тут жа зачынілі дзверы. Яны і сваю маці справадзілі ў дом для старых, бо ім стала цесна жыць пад адным дахам.

Вось на ганачак вулля
Выйшлі пчолы спакваля.
Паглядзелі: што за дзень!
– Ці не май да нас ідзе?
– Шмат травы ўжо.
– Ды шкада
Шчодрых кветак не відаць!
– У кладоўцы хутка ў нас
Мёду скончыцца запас.

Так бывае нечакана
Часам сэрца ўскалыхне:
Колькі мілых калыханак
Колісь мама спела мне.

Працавала мама зранку –
Адпачыць прылегла ледзь.
Я для мамы калыханку
Пачынаю ціха пець:

Спі-засні, сыночак,
Мілы мой званочак,
Чуеш, травы-дрэвы
Шэпчуць: “Добрай ночы!”

Сочаць неба вочы,
Дасць Бог – не сурочаць,
А табе, мой хлопчык,
Шчасця напрарочаць.

І ваўчок ніколі

Час імчыцца – што папішаш:
Міша – школьнік!
Міша піша.
І, дыханне затаіўшы,
Ўсе схіліліся над Мішам.

Аж сапе старанны хлопчык.
Ды кружкі, кручкі і кропкі
Роўна строіцца не хочуць,

Ёсць людзі, што і мухі не заб’юць, а ўжо тым больш калі гэта, скажам, такое божае стварэнне як крот.

Бядуе бабуля:
Што стала з унукам?
Ў задуме дзядуля
Цярэбіць за вухам.
Прапаў апетыт
У Алеські малога, –
Ад раніцы
Есці не хоча
Нічога, –
Ні кашы з варэннем,
Ні булачкі з макам,
Ніякіх ласункаў,