... Цягнік павольна рушыў з перону і пацягнуўся ў бок Асіповіч. Прамільгнулі шматпавярховыя будынкі горада, прыгарадныя, добра пастаўленыя хаты і за вокнамі паплылі палі, пералескі.

Сьняжынкі-парашуты
Кружляюць за вакном,
Спаміж самотных дрэваў
Шукаючы спакой.
Паверце, шлях няпросты
Зь нябёсаў на зямлю —
Стамлёны пух бялёсы
Кладзецца на ральлю.
І стала белым поле,

Сьнежань. Сьнежна…Сьнегіры…
Сані шпарка ймчацца.
Па узгорках ўздоўж ракі
Завіруха скача.
Зачаруе, замяце
Ў лясох, лугавінах,
Крупой сьнежнай сыпе ў твар,
Бачны шлях адзіны…

Завея сьнежная чаруе
Лугі, палеткі ды лясы,
Бялюткай фарбай ўсё малюе
І тчэ сьняжынкай паясы.

Восень. Восень...
Ліст кляновы
Апусьціўся на плячо.
«Званьне маршала прысвоіў», –
Усьміхаецца дзяўчо...