Хадзіў дзед на паляванне. Паляваў ад ранку і да змяркання. Зморыцца, аж слова не прамовіць, а звярыны не зловіць. Ідзе дахаты, ледзьве не плача. Вось дык няўдача!
Баба дзеда лае, што дарма гуляе, топча лапці, рве аборы. Ну і гора!
Слухаць дзеду горка бабіну гаворку.
— Ты, баба, мяне не лай. Злаўлю табе звера: чакай!
Цэлы дзень дзед хадзіў, курку-рабку злавіў.

Навастрыла вушы ліска,
Пачала ўглядацца:
Ці няма спажывы блізка —
Птушкі або зайца?

Звер вядомы ён усім —
I старым, і дзецям:
Футра цёплае на ім,
А завуць мядзведзем.