Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.
***
З шавялюрай быў, калісьці –
дзед Алег насіў касмЫ…
Пазгубляў, як дрэвы лісьце –
на дарозе да зімы…

Зубы новыя паставіў –
бо, як конь, старЫя з’еў…
Зместа водкі “хляю” каву –
на крынічнае вадзе…

Закурыў, ужо пад старасць –
з кавай, з той пары, дымлю…
Да унукаў маю зайдрасць –
ім пажыць, а мне – ў зямлю…

І з таго – пішу, на памяць –
каб не толькі быў ім Дзед…
Падрастуць, дык можа скажуць –
дзед Алег наш – быў Паэт…
*+*
26 кастрычніка 2014 г.